به گواهی تاریخ ؛ با در نظر گرفتن قراردادهای یک طرفه و ننگین و تحمیلی استثمار واستعمار بر عوام و رعیت ایران زمین و به عقیده من نقش صندلی کارگردان یا نقش خود نوعی کارگردان به عنوان نماد مظلومیت مام میهن ؛ تلخی حقیقت رو شاید می شد با نمایشی بیشتر از نوشیدن جام زهر به اجرا گذاشت . بهر حال نمایش نامبرده به طور کلی با اشاره به ماجرای پروژه و فستیوال هنر وکارگردان و مدیر و مترجم و ادامه داستان...خیلی خوب از عهده تاثیر گذاری براکثریت قریب به اتفاق تماشاگران براومده. به طور خاص در بخش دیالوگ های مابین نیرنگ و درماندگی به همراه نواختن سه تار...