امروز درباره‌ی این کار و اتفاقاتی که در انتهای نمایش رخ می‌دهد، شنیدم. می‌دانم کسی که اثری را ندیده است، نمی‌تواند درست و همه‌جانبه به نقد و اظهارنظر بپردازد. اما سؤالی که پیش می‌آید این است که با هر منطق و متر و معیاری، چگونه می‌توان شکنجه و کشتار یک جاندار را به‌صورت زنده و واقعی روی صحنه برد؟ آن هم هر شب! آیا به دوران روم باستان و نمایش‌های گلادیاتوری بازگشته‌ایم؟ چرا فکر می‌کنیم نمایش خشونت به‌صورت عریان، باعث درس‌گرفتن و عبرت است؟ جامعه‌ی بیمار و افسرده‌ی ما امروز از دیدن صحنه‌های زشت در خانه و کوچه و خیابان خسته‌تر از آن است که عرصه‌ی مقدس هنر را نیز به آن بیالاییم. فارغ از هر توجیه فلسفی نابخردانه، بیاییم کمی زیبایی خلق کنیم.