شب اول اجرا تونستم ببینم این نمایش رو
نمایشی تو یه سالن بسیار کوچیک که سالن انتظاری وجود نداشت و کافه پر از جمعیت بود و چاره ای جز بیرون موندن و یا قدم زدن بی هدف تو کوچه و خیابون تا رسیدن وقت نمایش نمیموند. در نهایت نمایش با حداقل نیم ساعت تاخیر شروع شد و یک ربعی طول کشید تا دوستان جای خودشون رو تو سالن پیدا کنن! من واقعا متوجه نمیشم رو چه مبنایی اونهمه بلیت فروخته شد! نتیجه ی این حجم از بی برنامه گی هم چیزی نبود جز اونهمه تماشاچی که جایی برای نشستن نداشت و جدا از تعداد مشخص بلیت های خارج از ظرفیتی که روی پله ها نشسته بودن، کلی تماشاچی جلوی ردیف اول و حتی کنار در تا نزدیکی صحنه ی اجرا نشسته بودند. واقعا باید از مسئول سالن که ظرفیت بلیت ها رو اعلام میکنه پرسید وقتی جایی برای نشستن تماشاچی وجود نداره، چه اصراریه برای فروختن بلیت های اضافی. این واقعا بی احترامی به تماشاچی تئاتری که وقت و هزینه ش رو صرف میکنه و برای دیدن نمایش میاد نیست؟
تصور کنید میونه های اجرا به یکباره در باز می شه و باز هم تماشاچی وارد میشه، خیلی راحت اجازه ورود به اونها داده میشه و تمرکز بازیگر و تماشاچیای حاضر به همین سادگی بهم میریزه، بعد که یکم خسته میشدن پاها دراز میشد و کمرها تکیه به دیوار ...!

طراحی صحنه ی بسیار بد! یه میز چوبی ساده با چندتا چهارپایه که فکر میکنم پلاستیکی بودن! صدای بسیار بسیار ضعیف که با صدای کولرگازی ای که با ... دیدن ادامه ›› حداکثر توان برای خنک کردن اون جمع بیش از ظرفیت سالن رو میخواست خنک کنه، ضعیف تر هم میشد، طوری که برای شنیدن مونولگ باید همزمان با صدای موتور کولر، گوش تیز میکردی تا متوجه جمله ها و مونولوگ ها بشی! کنار همه ی اینها گاهی تپق هایی زده میشد و ناهماهنگی هایی هم تو پخش صدا و موسیقی بود. و اینکه، با تموم توجه خانوم رهنما به طرفداران و تماشاچی هاشون و وقتی که برای اونها میگذاشتن، عجله ی ایشون برای رسیدن به فکر میکنم اکران خصوصی هزارپا، کاملا مشهود بود.

امیدوارم تو ادامه راه موفق تر باشن و این نقص ها محدود به اجرای اول بوده باشه.