یک ساعت نمایش با جلوه های تصویری خاص.
با دیالوگ های ضبط شده ای که تا وسطای نمایش بسیار گنگ بودن.
جذابیت نمایش برای من توی تک جمله هایی بود که باعث میشد به فکر فرو برم.
((آدما دو دستن،اونایی که از چیزی میمیرن و اونایی که از ترس چیزی میمیرن.))
من نمیخوام از ترس چیزی بمیرم.

پشیمون نیستم از دیدنش ولی جز نمایش های مورد علاقم هم قرارش نمیدم.