قبل از گفتن هر چیز خسته نباشید به حامد ادوای جوان و گروه خوبش.
من دومین بار است که شاهد خنکای ختم خاطره هستم اولین بار به کرگردانی نیما دهقان در تماشاخانه ایرانشهر و دومین بار هم که در تالار حافظ
این روز ها اگر محور نمایشنامه ی مان جنگ عراق و ایران است باید متفاوت و با چاشنی ایده های جذاب روایتش کنیم.
نیما دهقان به عنوان یک کارگردان با تجربه این کار را به خوبی انجام داده بود ولی کارگردان این نمایش به آن شکلی که کاملا آقای دهقان به سمت فرم گرایی و سمبلیکی رفته بود، نرفته بود و اینکه زیاد بودن پرسوناژهای های الکی نیز بسیار برای من اذیت کننده بود،آن هم نه به خاطر اینکه کارگردان خوب انها را هدایت نکرده باشد نه،به خاطر اینکه نمایشنامه کشش این همه اضافه کردن پرسوناژ را نداشت از نظر من و این هم در آخر بگویم محمدرضا ایمانیان در نقش مرد ارمنی فوق العاده بود ولی نمیدانم چرا این روزها کمی کم کار شده
بازم تبریک به تک تک اعضای گروه