نمایش درای کانتی به نویسندگی دوست گرامی ام جناب باقر سروش و کارگردانی امیر پشلنک را دیدم .در مورد متن کار میتوان گفت که مربوط به سالهاییست که کلیسا در امریکا حاکم بود و همه چیز تقریبا تحت تاثیر کلیسا قرار داشت من با فضا و شخصیتهای آن ارتباط برقرار کردم چرا که شخصیت پردازی خوب نویسنده در کنار بازی زیبای بازیگران بخصوص شهروز دل افکار لذت دیدن یک کاری خارجی با نویسنده ایرانی را دوچندان کرده بود . متاسفانه در بعضی جاها ریتم کار کند میشد و حوصله ی تماشاگر را سر میبرد مخصوصا با تکرار در میزانسن
اما بطور کلی پیشنهاد میکنم ببینید .