تلفیق متون مک دونا و حرکات فرم قابل فهم نبود.متاسفانه بی سوادی کارگردان در این بخش بیش از همه به چشم میخورد .میزانسن ها بی دلیل و فقط برای تکان خوردن بازیگرها داده شده بود اما با وجود کارگردانی ضعیف بازیگران کارگاه زن و برادر مریض با تیزبینی تمام خود را از آشفته بازاری که کارگردان ایجاد کرده بود نجات دادند و تنها نیرویی بودند که مخاطب را در سالن نگه میداشتند.کارآگاه مرد بازی قابل قبولی داشت اما به لحاظ بیانی دیالوگ هایش گاهی نامفهوم بود.کاتوریان بیانی فوق العاده یکنواخت داشت و بازی خاصی از ایشان ندیدم.ساناز سماواتی بسیار ضعیف عمل کرد.در کل با توجه به اجرای قبلی که از این اثر دیدم تنها نکته ی جذاب بازی تکنیکی کارآگاه زن با بیان قوی و بازی احساسی و تاثیر گذار برادر مریض بود.