من فیلم رو دیشب دیدم،با تمام گیج و گنگ بودنش پسندیدم.
کارگردان خیلی قشنگ یه فضای گیج و هپروت رو به تصویر کشیده بود که منتظر بودی ببینی که تو سکانس بعد چه اتفاقی میوفته.
بعله دقیقا این فیلم مخاطب خاص داره.دیالوگ های فیلم عالی و بی نقص بود. شوکی که تو بعضی صحنه ها وارد میشد رو دوست داشتم و مخصوصا قسمت همخوانی آهنگ مایکل جکسون توی ماشین عالی بود.نور پردازی فیلم رو خیلی دوست داشتم.
و اما سکانس آخر و بازی سنگ کاغذ قیچی باعث شد مشتاقانه بچسبم به صندلی و حتی پلک نزنم.
به نظر خیلیا ناقص و بی محتوا بود ، ولی برای من تجربه جدیدی بود که با تمامه ناقصیش به دلم نشست.