دو ماه پیش این اسم عجیب من رو قبل از اینکه برای تئاتر بلیت بفروشن بر آن داشت که کتاب موسیو ابراهیم و گلهای قرآن را بخوانم!چنان شهد شیرینی بر جانم نشست و چنان این مرد یعنی موسیو ابراهیم در نظرم بزرگ جلوه کرد که فهمیدم نباید به دیدن این تئاتر بروم!با نوشته‌ی شما مطمئن شدم که کار درستی کردم.

دوست عزیز،،
در نهایت احترام به شما، شخص بنده با شما کاملا موافق نیستم،،، من متاسفانه یا خوشبختانه متن اصلى نمایشنامه رو نخونده بودم و به دیدن این نمایش رفتم،،، و در پایان هم از سالن با رضایت بیرون اومدم... به دلایل مختلف، از جمله ؛ نورپردازى، موسیقى، دکور که همه در نهایت سادگى اما بجا کنار هم قرار گرفته بودند...البته در مورد مواردى که ذکر کردید... من معتقدم یه کارگردان وقتى متنى رو کار میکنه محق هست که سلیقه ى خودش رو تاحدى بر متن اعمال بکنه،،،البته تا جاییکه که به متن اصلى آسیب نرسه... و بتونه به اثر وفادار بمونه...و ایجاد تغییراتى حتى با درنمایه ى طنز متن رو ضایع نمیکنه و من معتقد هستم که آ. جلالى از پس این کار به خوبى بر اومده و همین باعث شده تا فضای عرفانى و شرقى که توى متن خیلى بارز هست تاحدى تعدیل بشه تا دچار عرفان زدگى نشیم( چیزى که حداقل براى عده اى از جمله خود من اصلا جالب و خوشایند نیست).
البته بازهم تاکید میکنم که من متن اصلى رو نخوندم... شاید از این بابت با شما همراه نیستم.

جناب فدایی منم دقیقاً به همین علت نرفتم :)