نمایش سربسته از طهران فضایی رو نشون میده که درش بازیگر زن به حضور اشخاص دیگری آگاه شده و یا توهمی داره که همچین اشخاصی وجود دارند. در تمام نمایش این بازیگر داره تلاش میکنه این آگاهی یا توهم رو به بازیگر مرد هم منتقل کنه. تماشاگر باید تصمیم بگیره که میخواد با کدوم بازیگر همذات پنداری کنه. با بازیگر زن که به حضور تماشاگر آگاه شده و حتی اون رو مخاطب قرار میده یا با بازیگر مرد که معتقده زن دچار توهمه. این انتخابی که تماشاگر باهاش روبروئه جالبه. اما در عین حال فضای فاقد قصه و پر تنش نمایش کمی برای تماشاگر خسته کننده است. به نظر من نمایش بیننده رو به دنبال خودش نمیکشید و باهاش ارتباط کافی برقرار نمیکرد.
نکته دیگری که برای من جالب بود آرامش بازیگرها و کارگردان در فضای میان اکتهای نمایش بود. آرامشی که در چیدن صحنه توسط یک شخص سوم وجود داشت و همینطور آرامش بازیگرها در هنگام ترک صحنه برای من خیلی جالب بود. کلا این آرامش باعث میشد احساس کنم بازیگرها واقعا بخشی از اون فضایی هستند که ما در حال نگاه کردن به بخشهایی از اون هستیم.
ضمنا به نظر من اینکه این نمایش به شهر تهران پرداخته بود هم قابل توجه بود. اشاره بازیگر زن به ازدحام مردم در مترو یا اینکه مردم حتما وقتی اون رو با چاقویی توی دستش دیدند ازش فیلم گرفتند جالب بود.