خلاقیت و ارجاعات فوق العاده ی به هدر رفته،
لئون جدافتاده ی وصله پینه شده،
بابک حمیدیان و ویشکا آسایش تحسین برانگیز،
طراحی دکور و لباس و نور چشم نواز و انتخاب موسیقی حساب شده،
لحظاتی بی اندازه درخشان،
از دست رفتن گاه و بی گاه ریتم،
پایانی میخکوب کننده،
و البته داستانی مغلوب، به حاشیه رانده شده و در سایه،
جمع همه ی این ها یعنی یک قدم تا اثری جاودانه،
قدمی که برداشته نشده...
و افسوسی که با رها شدن از هیاهوی سالن، تا ساعت ها با تو می ماند...