به نظر من جالب بود که در این نمایش به مشکلات اجتماعی و اقتصادی گروه های مختلف اجتماعی زنان پرداخته می شد اما نوع روی کرد، مسئله دار و ایدئولوژیک بود. مثل سایر روایت های دوران سلطه نئولیبرالیسم، متن اجرایی چنان در توصیف و تشریح درد و زجر کشیدن شخصیت ها غرق می شود که از ارتباط دادن آن با امر کلی اجتماعی و سیاسی باز می ماند و شخصیت ها در همان روایت های هولناک شخصی مدفون می شوند. گویی که نویسنده و کارگردان صرفا قصد برانگیختن مخاطب با تازه ترین نوع روایت های دهشتناک را داشته و نه غیر از آن و به این ترتیت این متن اجرایی از اثری محدود و گنگ و هیستریک فراتر نمی رود. بدون تردید مواجهه با روایت های شخصی زنان خصوصا طبقه کارگر اهمیت دارد اما نوع پرداخت آن مهم تر ست. محصور شدن در امر جزئی بدون ارتباط با شرایط اجتماعی مشترک میان همه افراد در اپیزود دوم نمایش به حضیض خود می رسد جایی که رنج کشیدن شخصیت زن بعد روانی پیدا می کند و به نظر من مشمئزکننده می شود و صرفا به قصد ارائه جلوه یی اگزوتیک و متفاوت با سایر شخصیت های نمایشی خلق شده بود و واجد هیچ نگرش، تحلیل و بینشی روشن بخش و آگاهی دهنده به مخاطب نبود و در صرف توصیف وسواس گونه ی جزئیات رفتاری و کلامی محدود می ماند. به نظر من به عنوان یک تماشاگر پیگیر تئاتر، شاهد رشد این نوع روایت های شبه ناتورالیستی هستیم که در واکنش به تئاتر بورژوا، بازار-محور و فردگرایانه افراطی در حال پدیدار شدن ست. راه مقابله با این نوع تئاتر واپس گرا و شدیدا فرم زده، آوردن روایت های مستقیم روزنامه یی در نمایش نمی تواند باشد چرا که ایده های جمعی که به امور جزئی معنا و جهت می بخشد را ندیده می گیرد و این خود خطری ست که نمایش خواب زمستانی دچار آن شده ست و از نگرشی انتقادی به شرایط اجتماعی زنان کارگر به گزارشی هیستریک فرو کاسته شده ست.به نظر می آید خلق بالانس و میزانی میان امور جزئی (که در متن هنری جذاب خلاقانه ضروری و اجتناب ناپذیرند و در غیاب شان متن به فلسفه و مانیفست تقلیل پیدا می کند) و شرایط کلی و نگرش های و ایده های جمعی راه گشا باشد.