نگاهی به نمایش ماشینیست
به نویسندگی و کارگردانی مهدی مشهدی کاظمی
اگر چه این روزها در شهر خبری نیست، اما در تالار مولوی خیلی خبرهاست. یکی : اجرای نمایشی دانشجویی با تعریف و خون ِ تئاتر دانشجویی ... " ماشینیست ".
تا مدت ها می گفتند : " تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ قطع می شود ". شوخی درآمد که : تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ شکسته می شود ". و این به درستی مصداق ِ اجرای نمایش ماشینیست است. نمایشی با حماسه بدن ... آن جا که سکوت به هزار زبان در جریان است. اگر چه مهدی مشهدی کاظمی بیش از آن که باید، این سکوت دراماتیک را می شکند و حرف می زند، اما آن چه بر سرزمین تالار مولوی سلطنت می کند " زبان بدن " است.
نمایش " ماشینیست " از آن نمایش هایی است که این روزها بسیار جای خالی شان احساس می شود : نمایشی نه با قراردادها و قواعد مرسوم، که عصیان گر، یاغی، داغ و پر از شر و شور ِ جوانی ... خموده نیست، بی حرف نیست، اتفاقاً سیلی می زند. پویان یحیی پور با حضور چند دقیقه ای خود برای همیشه در ذهن ها می ماند، همین طور ماهانا نریمانی، آرش اشاداد،حسام الدین آریان فر، ایمان دهیادگاری، امیرحسین میرفندرسکی و البته مهدی مشهدی کاظمی که تلاش می کند متفاوت باشد در ارائه همه ی کارهایی که با بدن می کند. طراحی ها بر اساس ِ " نقطه – خط " قابلیت ها و انعطاف بدنی او را دو چندان می کند. غلظت، سبک ... دیدن ادامه ›› و سنگین شدن حرکات باعث تنوع ِ ریتم و تمپو در اجرای او می شود. ایکاش طراحی و عملکرد نور تا این اندازه ضعیف نبود و از داربست های فلزی بهره بیشتری برده می شد، اما هیچ کدام از این اشکالات موجب نمی شود که تماشاگر از دیدن این اثر ِ محترم لذت ِ کافی را نبرد. بی شک ما در آینده از مهدی مشهدی کاظمی چه در حوزه ی بازی و چه در حوزه ی کارگردانی شاهد ِ اتفاقات خجسته خواهیم بود.
دیدن این اثر متفاوت و ارزشمند را از دست ندهید.
با آرزوی شادکامی
حمیدرضا نعیمی