حامد نصرآبادیان：
روزگاری که در جعبه ابزار هنر نمایش ایران کمتر پیچ و مهره ها به هم میخورند، خوشحالم که شاهد نمایشی بودم که خرمهره مناسبی برای پیچ گم شده ی تئاتر پیدا کرده . محسن قصابیان برای پیچهای پر رزوه ی حس ، بدن و بیان مهره های خوبی جور کرده است.بیان خوب، استفاده مناسب از موسیقی و ریتم ،نمایشی را در پی آورد که زمان فراموش و فکر آغاز می شود .
تبریک به محسن عزیز و گروه یک دست و ساده و بی اضافاتش،همچون طراحی صحنه اش.