دیشب به تماشای پرتقالهای کال نشستم ، من و دو دوست دیگرم ، شاید این جمله اصلا عجیب نباشد ولی اگر بخواهید تصویر مردن را ببینید، شاید شبیه اتفاقی باشد که برای شما با اجرا می افتد.
شاید کمی بترسید ، اما پس از گذشت ١/٣٠ دقیقه حسی در شما وجود دارد که انگار ، مرزی را رد کرده اید.
خیلی قبل تر ها این تعریف را پس از دیدن فیلم مادر علی حاتمی به دوستانم می گفتم، اینکه چرا بعد از تمام شدن فیلم احساس می کردم ، شاید زنده نیستم.
اما دیشب با شنیدن موسیقی پایانی احساس کردم ، شاید این آخرین شنیدن من باشد.
به هر حال این تجربه عجیب را پیشنهاد می کنم.
یک خسته نباشید جمعی به تمام عوامل این نمایش و بازیگرانش،
مخصوصا جناب ابر و اقای اذین برای خلق حالی که تجربه اش نا ممکن است.
(صحنه و نور پردازی ، کم از ما بقی ندارند)