تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
مجموعه تئاتر لبخندS2 > com/org | (HTTPS) 78.157.41.91 : 04:04:28
ابد و یک روز
مریم تاراسی
آقای دال به قسمت خنده‌دار فیلم که می‌رسید کمی بلندتر از بقیه می‌خندید. هیکل درشتش فقط کمی تکان می‌خورد. بازوهای تپلش را روی سینه‌اش گذاشته بود که مودب‌تر از همیشه بنشیند. از قضای روزگار بود که بین من و آقای همسر قرار گرفته بود. ما او را به دیدن فیلم دعوت کرده بودیم. حین گفتگو با آقای همسر وارد ردیف هفت صندلی‌ها شده بودیم و در نگاهی که بین من و آقای همسر رد و بدل شده بود رضایت داده بودیم آقای دال بین ما بنشیند.
*
بانوی سمت راستم به بازویم زد و گفت: بگید آرومتر. یعنی چی؟ مگه فیلم کمدیه؟
در سکوت به نگاه کردنم ادامه دادم. در سکاس بعدی، ردیف‌های جلویی ... دیدن ادامه ›› و پشت سری و باقی ردیف‌ها هم بلند زیر خنده زدند.
به سمت بانوی سمت راست خم شدم و از او پرسیدم: به پشت سری‌ها هم بگم؟ به جلویی‌ها چطور؟
بانوی سمت راست سکوت کرد. فیلم غمناک شده بود. آقای دال شبیه غول غمگینی بود که بیقرار شده بود. آرام گفت: میگه ساکت باشم؟
گفتم: می‌پرسید ساعت چنده؟
غول غمگین کنار دستم، ناباورانه عرق کرده بود. در تاریکی سالن سینما، در سکانسی که برادر شیشه‌ای را کشان کشان به کمپ می بردند، دانه‌های درشت عرق کنار شقیقه آقای دال برق می‌زد.
خواهرهای توی فیلم گریه می‌کردند. من گریه می‌کردم و گمانم تمام سینما گریه می‌کرد.
آقای دال کنار گوشم گفت: زندگی من صد برابر بدتر بود. اینا عین حقیقته.
و دیدم نگران پرش ناخودآگاه لب پایینی‌اش بود.
غول بزرگ و غمگین کنار دستم، بیقرار نوشابه‌اش را سر کشید. کاش او را به تماشای خنده دارترین فیلم دنیا دعوت کرده بودیم.
بانوی سمت راستی‌ام دستش را میان موهایش کرده بود. اگر عکاس بودم عکسش را می‌گرفتم. زیبا شده بود.
آدم‌های توی فیلم زار می‌زدند. آقای دال آرام گفت: من رو هفت بار بردند کمپ.
در مسیر برگشت من به فکر کاریکاتوری بودم که چند وقت پیش در گروه‌های اجتماعی دیده بودم؛ تصویر مردی که در صفحه فیسبوکش در مورد فقر و کمک به همنوع می‌نوشت و پشت پنجره خانه‌اش، کودکی از فقر جان می‌داد.
پی نوشت:
آقای دال عزیز، پنج سال پاکی‌ات مبارک. مهم نیست؛ اصلا مهم نیست اگر هنوز کنترل عضلات صورتت را نداری و هنوز هم اوهام کنترل نشده‌ای ناشی از تخریب شیشه حواست را پرت می‌کند. ما به همین که هستی افتخار می‌کنیم.
دوست تازه و عزیز ما، تو هم به خودت افتخار کن.
مریم تاراسی
آقای دال به قسمت خنده‌دار فیلم که می‌رسید کمی بلندتر از بقیه می‌خندید. هیکل درشتش فقط کمی تکان می‌خورد. بازوهای تپلش را روی سینه‌اش گذاشته بود که مودب‌تر از همیشه بنشیند. از قضای روزگار بود که بین من و آقای همسر قرار گرفته بود. ما او را به دیدن فیلم دعوت کرده بودیم. حین گفتگو با آقای همسر وارد ردیف هفت صندلی‌ها شده بودیم و در نگاهی که بین من و آقای همسر رد و بدل شده بود رضایت داده بودیم آقای دال بین ما بنشیند.
*
بانوی سمت راستم به بازویم زد و گفت: بگید آرومتر. یعنی چی؟ مگه فیلم کمدیه؟
در سکوت به نگاه کردنم ادامه دادم. در سکاس بعدی، ردیف‌های جلویی ... دیدن ادامه ›› و پشت سری و باقی ردیف‌ها هم بلند زیر خنده زدند.
به سمت بانوی سمت راست خم شدم و از او پرسیدم: به پشت سری‌ها هم بگم؟ به جلویی‌ها چطور؟
بانوی سمت راست سکوت کرد. فیلم غمناک شده بود. آقای دال شبیه غول غمگینی بود که بیقرار شده بود. آرام گفت: میگه ساکت باشم؟
گفتم: می‌پرسید ساعت چنده؟
غول غمگین کنار دستم، ناباورانه عرق کرده بود. در تاریکی سالن سینما، در سکانسی که برادر شیشه‌ای را کشان کشان به کمپ می بردند، دانه‌های درشت عرق کنار شقیقه آقای دال برق می‌زد.
خواهرهای توی فیلم گریه می‌کردند. من گریه می‌کردم و گمانم تمام سینما گریه می‌کرد.
آقای دال کنار گوشم گفت: زندگی من صد برابر بدتر بود. اینا عین حقیقته.
و دیدم نگران پرش ناخودآگاه لب پایینی‌اش بود.
غول بزرگ و غمگین کنار دستم، بیقرار نوشابه‌اش را سر کشید. کاش او را به تماشای خنده دارترین فیلم دنیا دعوت کرده بودیم.
بانوی سمت راستی‌ام دستش را میان موهایش کرده بود. اگر عکاس بودم عکسش را می‌گرفتم. زیبا شده بود.
آدم‌های توی فیلم زار می‌زدند. آقای دال آرام گفت: من رو هفت بار بردند کمپ.
در مسیر برگشت من به فکر کاریکاتوری بودم که چند وقت پیش در گروه‌های اجتماعی دیده بودم؛ تصویر مردی که در صفحه فیسبوکش در مورد فقر و کمک به همنوع می‌نوشت و پشت پنجره خانه‌اش، کودکی از فقر جان می‌داد.
پی نوشت:
آقای دال عزیز، پنج سال پاکی‌ات مبارک. مهم نیست؛ اصلا مهم نیست اگر هنوز کنترل عضلات صورتت را نداری و هنوز هم اوهام کنترل نشده‌ای ناشی از تخریب شیشه حواست را پرت می‌کند. ما به همین که هستی افتخار می‌کنیم.
دوست تازه و عزیز ما، تو هم به خودت افتخار کن.
7 جولای (tatraneh)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۷ شهریور ۱۳۹۲
ممنون خانم تاراسی بابت نقدتون :)
ولی واقعن کجاهای این فیلم خنده داشت که وقتی دیگران هم خندیدند به خانمه گفتید به جلویی ها و عقبیها هم بگید ساکت؟
ولی واقعن کجاهای این فیلم خنده داشت که وقتی دیگران هم خندیدند به خانمه گفتید به جلویی ها و عقبیها هم بگید ساکت؟
۲۱ فروردین ۱۳۹۵
دوست‌دارم
پاسخ
واقعا من هم از فیلم خنده ام نگرفت اما فیلم طنز خنده دار تلخی داشت که مردم توی سینما می خندیدند.
ابد و یک روز جز پایان بندیش به نظرم یکی از واقعی ترین فیلمهاییه که دیدم. همونطوری که توی زندگی ها عادی مون هم گریه هست و هم خنده و با نزدیکی وحشت آوری این گریه ها و خنده ها به هم چسبیده هم هستند ، در این فیلم هم گریه و خنده رو با هم میبینیم. مثلن من نمیدونم صحنه رقص نوید محمدزاده صحنه شادیه یا غمگین؟
نمیدونم صحنه عطسه مادر شاده یا غمگین! تریاک های بسته بندی شده چیده کف اتاق شاده یا غمگین؟ چون در تمام این صحنه ها خنده تماشاچی ها رو دیدم. یه جورایی این فیلم یک حرکت بیرونی هم داره واونم در سینماست. هنوز برخورد ما با مسئله نشئگی و خماری و اعتیاد ، برخورد طنز باوریه. یعنی باور داریم که کل این ماجرا خنده داره. به جد قول میدم در تمام خانواده ها یه برادر یا پسردایی یا عمو و پسر عمه و ... چیزی هست که اعتیاد نابودش کرده باشه. اما هنوز این واقعیت ، جز به خنده انداختن ، هیچ حسی در تماشاچی ایجاد ... دیدن ادامه ›› نمیکنه!
7 جولای عزیز ، خانم تاراسی درست میگن. فیلم طنز داره. من یک قدم جلوتر میرم و میگم خیلی جاها فیلم خنده داره. حتا شاد کننده ست.چون در هر کدوم از پاساژهای فیلم ، تماشاچی خودشو مقایسه میکنه با افراد توی فیلم. به خودش میگه اینا چقدر داغونن چقدر با ما فرق دارن! این هم اضافه میکنه به سطح شادیش.
متاسفم که اینو میگم. ما جامعه بیماری داریم. بیماری در تمام نسوج ما رسوخ کرده. فرقی هم نداره که فیلمساز باشیم یا منتقد یا تماشاچی. فقط مال بعضی ها ، عیان تره!
خانم تاراسی از متن فوق العاده زیبا و ارزشمندتون سپاسگزارم
نمیدونم صحنه عطسه مادر شاده یا غمگین! تریاک های بسته بندی شده چیده کف اتاق شاده یا غمگین؟ چون در تمام این صحنه ها خنده تماشاچی ها رو دیدم. یه جورایی این فیلم یک حرکت بیرونی هم داره واونم در سینماست. هنوز برخورد ما با مسئله نشئگی و خماری و اعتیاد ، برخورد طنز باوریه. یعنی باور داریم که کل این ماجرا خنده داره. به جد قول میدم در تمام خانواده ها یه برادر یا پسردایی یا عمو و پسر عمه و ... چیزی هست که اعتیاد نابودش کرده باشه. اما هنوز این واقعیت ، جز به خنده انداختن ، هیچ حسی در تماشاچی ایجاد ... دیدن ادامه ›› نمیکنه!
7 جولای عزیز ، خانم تاراسی درست میگن. فیلم طنز داره. من یک قدم جلوتر میرم و میگم خیلی جاها فیلم خنده داره. حتا شاد کننده ست.چون در هر کدوم از پاساژهای فیلم ، تماشاچی خودشو مقایسه میکنه با افراد توی فیلم. به خودش میگه اینا چقدر داغونن چقدر با ما فرق دارن! این هم اضافه میکنه به سطح شادیش.
متاسفم که اینو میگم. ما جامعه بیماری داریم. بیماری در تمام نسوج ما رسوخ کرده. فرقی هم نداره که فیلمساز باشیم یا منتقد یا تماشاچی. فقط مال بعضی ها ، عیان تره!
خانم تاراسی از متن فوق العاده زیبا و ارزشمندتون سپاسگزارم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۵۸,۰۰۰ نفر
+۲۸,۶۳۰ برنامه
+۹,۰۰۰,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۶۱۹ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
