چقدر چسبید. چقدر زیبا بود. سبکی به اسم امبینت جز داریم؟ اگر بله که این کنسرت خوبی از این دست بود.
اون آهنگ چهره ها (Faces) چه خوب چهره ی تهران شلوغ و درهم و برهم رو هجو می کرد.
به جز رفت و آمد زیاد به روی سن در اول کنسرت، و برخی مزاحمت های دوستان تماشاگر، اجرای بسیار دلچسبی بود. تیم ایرانی همراه فاتاوا هم به نظرم خیلی جوان و خیلی خوب بودند. یکی از چیزهایی که باعث میشه بیشتر از موسیقی لذت ببرم زبان بدن و اکسپرشن های صورت نوازنده هاست. نوازنده ی پیانو با زبان بدنش و با تعامل کوتاهش با نوازنده ی گیتار باس در آهنگ آخر به شدت در این حس من تاثیر گذاشت.
خسته نباشند خلاصه و برای این گروه آرزوی موفقیت های آتی می کنم.