عرض کرده بودم که نظر کلی ام را راجع به فیلم چند روز بعد یا بعد از تماشای بار دوم بیان میکنم. خوب الان، هم چند روز گذشته و هم موفق شدم برای بار دوم ببینمش...
بسیار بیشتر از بار اول شیفته اش شدم،
حال من هنگام تماشای این فیلم به مانند کیوان حداد است زمانی که در تهران اژدها را در مقابلش می بیند و به او خیره شده است... فکر می کنی که داری خواب می بینی اما مطمئنی که خواب نیستی.
مهمترین ویژگی این فیلم برای بنده همان در هم تنیدگی واقعیت و خیال است و آن قدر زیبا و درست شکل گرفته که میتواند مخاطب و منطق و اصولش را به چالش بکشد و نفسش را در سینه حبس کند. نشان دادن تصاویر مستند از فیلمساز و توضیحش در مورد روند ساخته شدن فیلم، افرادی که مستقیما درگیر پرونده بودند (که البته خود واقعی شان نبودند، هم سعید جهانگیری و هم شهرزاد بشارت مسن، و دو بازیگر به جای آنها بازی کرده بودند) وهمچنین شخصیت های شناخته شده ی سیاسی و توضیحات مستندشان در مورد وقایع داستان فیلم، در جای جای فیلم و بلافاصله پرت کردن تماشاگر به آن جهنم خیالی که اتفاقات عجیب و غریب در آن مثل آب خوردن می افتند (مانند اتفاقات رمان ملکوت)، چاره ای جز باور کردن شان را برای مخاطب نمی گذارد.
راز آلودگی و نماد گونه بودن فیلم هم در صورتی که فیلمساز راه را برای تاویل ها و برداشت های مختلف باز گذاشته باشد، مثبت است. البته بهترین حالت ... دیدن ادامه ›› برای بنده با علم به اینکه در کشف لذت فراوانی وجود دارد، این است که فیلم همین گونه رازآلود بماند و تفسیرهای فرامتن لذتی که از آن برده ام را به حداقل می رساند.
در انتها، "اژدها وارد می شود" برای من سینمای اصیل است و به تنهایی می تواند به مدت یک سال و تا جشنواره ی آینده، نشئگی سینمایی ام را تامین کند، چیزی که فیلم های دیگر حتی نزدیکش هم نشدند و فرسنگ ها از آن دورند.