قبل از تماشای کار انتظار داشتم که کار خوبی ببینم. ترکیب جادویِ سیما تیرانداز و خانومِ افروز فروزند که بعد از سال‌ها بالاخره بازگشته‌اند به تئاتر و خب بقیه‌ی گروه، مثل غزاله جزایری که جادوی بازی‌اش در موش توی پیت حلبی زنده است در من و .... اما فکر می‌کردم نمایشی درباره‌ی پشت صحنه‌ی تئاتر چه جذابیتی می‌تواند برایِ منِ ادبیاتی داشته باشد؟ واقعیت این است که این پشتِ صحنه در واقع نمایشی از مصائبِ همه‌ی کسانی است که به نوعی کار هنری می‌کنند و با مسئله‌ای به نامِ ممیزی و مجوز درگیر اند. بهمن یک پرده‌ی جانکاه از چکیده‌ی همه‌ی آن رنج‌ها است. به همین دلیل برای هر مخاطب تئاتری به شدت جذاب خواهد بود دیدن این نمایش و برای کسانی که به نوعی در گیر این مسائل هستند، اندکی تسکین بخش... بازیِ سیما تیرانداز مثل همیشه متاثرم کرد. ضمن اینکه فکر می‌کنم این که نویسنده‌ی متن کارگردان کار هم هست پاشنه‌ی آشیلِ یک‌دستی و روانیِ اجرا ست. مخصوصا که با توجه به زمان نسبتا طولانی نمایش، ریتم خیلی خوب و درست حفظ می‌شود. تبریک به خانوم فروزند به خاطر موفقیت و درخشش کار و همچنین بازگشتِ دوباره‌شان به کار و خسته نباشید به همه‌ی گروه.