غزل - خب فواره همیشه همینطوریه؛ یه بار میره بالا یه بار میره پایین. اما فواره ای که که پایین اومدنش فقط به چشم بیاد همون بهتر که خاموش باشه....
به نظرم این جمله غزل میتونه نماینده ی بسیار خوبی برای کل اثر باشه. روایت انسان‌هایی که قرار نبوده فقط تو زندگی فرود رو تجربه کنند. انسان هایی که نه حالا تایتانیک ؛‌به یک قایق هم قانعند؛‌اما قرار نیست گویا دنیا به کامشون باقی بمونه.
نسبت به نارنجیغ به ویژه کارگردانی کار به نظرم یک گام بلند رو به جلو برای گروه دوست داشتنی روژدا به حساب میاد. در محموع خیلی لذت بردم از تماشای این اجرا. فکر میکنم خیلی ها مثل من با دیدن هر نمایشی انتظار ندارند که مسیر زندگیشون عوض بشه! همینکه احساس کنند مخاطب نمایشی هستند که صادقانه محصول چند ماه تلاش و ایده پردازی عواملش رو به تماشاگر تقدیم میکنه و براش احترام قائله راضی باشند. دوستان پیشنهاد میکنم دیدن این نمایش رو از دست ندید؛‌ البته با این توضیح که قرار نیست بهترین اجرای عمرتون رو ببینید اما میتونید مطمئن باشید که بچه های گروه انصافن کم فروشی نکردند و انرژی خیلی خوبی میتونید ازشون بگیرید :)

پی نوشت: این روحانی نسبتن جوانی که کنار دست ما نشسته بود( و من زیر چشمی دید میزدمش:دی) چرا بیشتر دقایق نگاهش به زمین بود؟!‌ نکنه من تا حالا اشتباه میکردم که زل میزدم به بازیگرا؟!!