با سلام خدمت گروه اجرایی
ما دیشب موفق شدیم از تماشای فیلم آقای جلیلوند لذت ببریم. البته رفتارهای نامناسبی که چند آقا در ردیف جلویی ما ایجاد کرده بودند. بلند بلند خندیدن(آیا جایی برای خندیدن در این فیلم بود یا ما متوجه آن نشدیم؟)، متلک پرانی با خانمهای ردیفهای جلویی، انداختن عکس سلفی و لود کردن عکس در اینستاگرام در همان لحظه، ارائه نظرات کارشناسی و برقراری دیالوگ با بازیگران رو پرده، متاسفانه فضای سالن سینما را که فکر می کنم قرار است آرام باشد، مخدوش کرده بود.
تلخی داستان من را بیشتر از رفتارهای آن دو مرد جوان عصبانی کرد. قصه "چهارشنبه 19 اردیبهشت" جایی برای لودگی تماشگران نداشت. خنده ها و قهقهه های آن دو جوان دردهای جامعه، به خصوص زنان جوان فیلم را دو چندان می کرد. نقطه مشترک هر سه زن داستان، قهر و کج خلقی ای بود که در نهایت باید از همسران شکست خورده شان می دیدند. بیماری علی، مردن پسر آشتیانی و زندانی شدن مرتضی گناه همسرانشان که چنین پایبندانه در کنارشان ایستاده بودند، نبود.
باز هم ممنونم.