خیلی اتفاقی به دیدن نمایش نشستم
و خیلی خوشحالم از اینکه از دستش ندادم !
چقدر خوب احساس ها به تصویر کشیده شده بودن،
همراه همه کاراکتر ها گریه کردم و خندیدم
هرچند لزوم وجود بعضی چیزها رو (مثل وجود آلاله) درک نمی کنم،
اما برای من دوست داشتنی بود
و یادم نمی رود،
اشک های سهیلا رو،
لرزش صدای مجید رو،
گونه های خیس الناز رو،
و اینکه چطور "حلالمو بد خوب" کردند.