از نمایش نامه ی قدرتمندی مثل کالیگولا انتظار همچین اجرایی می رفت.
اما اینکه توی ایران همچین اجرایی ببینی باعث خوشحالیه .
از هماهنگی عالی بازیگران در اجرای نقش ها تا نور پردازی فوق العاده که لحظه به لحظه با اجرا خودشو هماهنگ می کرد و به اجرا هویت می بخشید. تا موسیقی متن که با اینکه کلام داشت ،خیلی خوب احساس رو به متن نزدیک می کرد و زمان زدگی ناشی از اجرای بلند مدت رو کاهش می داد.
پس زمینه ی سن هم خیلی تم جالبی داشت و در کل مجموعه ی خوبی در کنار بقیه ی عنصر های نمایش شده بود.
انتقادی که میشه به این اجرا داشت طولانی بودن اجراست که مثل یک ماراتن در بعضی از دقیقه ها طاقت فرسا میشه. اگر یه زمانی برای استراحت داده میشد هم ذهن تماشاگر خسته نمی شد و در مسیر اجرا باقی می موند و هم ریتم کار بازیگر مانند ابتدا ثابت می موند و لحظاتی از ریتم خارج نمی شدند.
صابر ابر ، پانته آ پناهی و علی باقری و امیر جدیدی ایتدای اجرا با اواسط اجرا کاملا متفاوت بودند و اصلا اون ریتم رو نداشتند و در انتها دوباره ریتم رو پیدا کردند.معلومه که بازیگران ماشین نیستند و بعد از بازی کردن در زمان بازی افت کیفی ... دیدن ادامه ›› پیدا می کنند.
اما فرشید شایسته که در نقش غلام بازی می کرد فوق العاده بود و قانون اجرای تئاتر رو تو این اجرا شکست .اگر اشتنباه نکنم بیشترین زمان اجرا بدون استراحت رو داشت و حتی وقتی اون گوشه بود ریتمش رو با پا کوبیدنش حفظ می کرد.
دکور و طراحی لباس هم واقعا خوب بودند و گریم خوبی هم روی صورت بازیگر ها انجام شده بود.
اما در کل این اجرا با همه ی فراز ها و فرود هاش یک نمایش فوق العاده بود و کلاس اجرای تئاتر ایران رو
حفظ کرد.
ممنون از تیوال به دلیل حمایت از این هنر بی نظیر