یادداشت حسین عرب پور درباره ی نمایش «گفت و گوی فراریان»




حرف وصوت و گفت را بر هم زنم تا که بی این هر سه با تو دم زنم( مولوی)

نمایش گفتگوی فراریان به نظر من از سه زاویه به یک حقیقت نگاه می کند:

۱)همدلی از همزبانی خوش تر است و افسانه زبان واحد در اقوام کهن در ... دیدن ادامه ›› بابل از این حقیقت مایه گرفته است که زبانی که بین انسان ها تفاهم و ادراک ایجاد می کند زبان دل است.

۲)زبان و کلمه به عنوان اساسی ترین وسیله ارتباطی بین نوع انسان و رایج ترین وسیله انتقال مفاهیم و حقایق در میان جوامع بشری نقشی سرنوشت ساز و تاریخی داشته است.

۳)آن منظری که در این نمایشنامه بسیار پررنگ شده است و نمایش و بازیگران به خوبی از عهده آن بر آمده اند
تضاد ویران کننده ایست که چرخش زبان و لحن و کلمات در بیان مفاهیم از خود عرضه می کند و درک حقیقت از این طریق آنقدر سخت و دست نیافتنی تجلی می کند که فرار،جدایی وجنگ و خونریزی پیامد اجتناب ناپذیر چنین وسیله ارتباطی در طول تاریخ بشری می شود و در روابط فردی نیز گاهی پناه بردن به سکوت عاقلانه ترین تصمیم به نظر می رسد.

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند(حافظ)