با عرض سلام و خسته نباشی خدمت سرکار خانم بهاره رهنما و بانو امیرسلیمانی
در مورد تیاتر - تو دهنت و میبندی یا من ؟ - که ٢٢ دیماه دیدم، در جایگاه ارایه نظر کارشناسی نیستم زیرا دانش و تجربه نمایش را ندارم و فقط دل نوشته های خودم را میگویم
در مرحله اول انتقاد دارم از طریقه اطلاع رسانی عوامل اجرایی زیرا قرار بود نمایش ساعت ١٩ اجرا شود که تا ١٠ دقیقه مانده به اجرا دربهای سالن قفل بود و هیچ کسی برای پاسخگویی نبود و بعلت سرمای هوا به ناچار وارد کافی شاپ مجموعه فرهنگسرا شدیم و ساعت ١٩ با خانم رهنما روبرو شدیم ( ظاهرا ایشان هم بعلت آماده نبودن سالن و سرمای هوای بیرون به آنجا پناه آورده بودند) که فرمودند بعلت آماده نبودن سالن، اجرا با نیم ساعت تاخیر انجام میشود و بعد از باز شدن دربهای سالن مامور کنترل بلیط افرادی که همانند ما بلیط اینترنتی تهیه کرده بودند را به گیشه جلوی درب مجموعه فرهنگسرا راهنمایی کردند تا پرینتهای اینترنتی را با بلیطهای ورودی دیگر تعویض کنیم.

من به شخصه دست نوشته و بازی های بانو بهاره رهنما را دوست دارم و در حد توان آنها را پیگیری میکنم ولی در اینجا اعتراف میکنم که به نوشته های ایشان خیلی بیشتر از فیلم ها و نمایش هایشان علاقه مندم زیرا به احتمال زیاد قبل از انتشار توسط همسر محترم ایشان آقای قاسم خانی چندباره خوانی میشود و شاید ... دیدن ادامه ›› کمی با کمک ایشان روی متنها ویراستاری انجام بدهند هرچند هنوز به نقطه اوج نرسیده ولی با ممارست و اهتمام بانو با اطمینان آینده روشن و بهتری دارد و امیدوارم که خیلی زود به نتیجه برسند.
ولی از آنجا که ایشان کار نمایش را خیلی پرتلاش ادامه میدهند خیلی خوشبین نیستم که زمانی برای نوشتن و تمرین و تمرکز روی نوشته هایشان پیدا کنند.
اما نمایش
فضای خوب و دلنشینی داشت و بعلت کم بودن فاصله صندلی جلو با صحنه، حس خوب و خودمانی به تماشاگر جلویی القا میکرد
نمایشنامه کاملا محیط زنانه داشت و بخوبی و ریزبینانه حس معاشرت دو دوست را به تماشاگر انتقال میداد و من دوست داشتم
اجراها روان و معمولی بود و دو بازیگر بر هم ارجعیت نداشتند و فقط در یک صحنه که خانم رهنما برای تولدش غافلگیر شده بود و با کیک تولدش عکس سلفی میگرفت نسبت به خانم امیر سلیمانی اجرای هنرمندانه تری داشت که دلچسب بود
نور پردازی و انتخاب موزیک هم خوب بود ولی با عرض معذرت از طراح لباس، خیلی کار خاصی ندیدم یا شاید توجه من را جلب نکرد
با توجه به تک موضوعی نمایش و تکرار آن در پرده های مختلف، زمان اجرا کافی بود و بیشتر از این از حوصله تماشاگر خارج میشد
زیرا بیننده، از پایان ماجرا غافلگیر نشد و شاید انتظار همین مورد را داشت

در انتها باید گفت که بضاعت تیاتر در کشور ما همین است، چرا که در طول یک سال و یا یک دهه، چه تعداد نمایش قابل توجه و بیادماندنی در صحنه های تیاتر ما اجرا میشود و کدام یک از کارگردان های بنام کشورمان فرصت شکل گیری و اجرا نمایش را پیدا میکنند تا استعدادهای بالقوه ای مانند خانم رهنما و دیگر دوستان فرصت تجربه با آنان را پیدا کنند و سطح هنری اجراهایشان را بالا ببرند تا همینطور بدون هیچگونه تغییری، تکرار و تکرار نشوند
با تشکر
سیدمحمدرضا میرسلطانی