نمایش رو دیدم. ایده ی جدیدی بود. البته بدلیل سکوت بیش از حد احساس خفگی میکردم. صحنه پایانی خیلی جالب بود. خروج تماشاگران. اون خانمی که مانتوی قرمز پوشیده بود و البته عضو گروه بود بسیار کارشون جالب بود: بعنوان اخرین نفر به تماشا نشستند و بعنوان اولین نفر از پله ها پایین رفتن بمنظور ترک صحنه. این کارشون بعضیا رو تحریک کرد که بلند بشن اما دیدم که از پایین نظاره گر عکس العمل ها بودن. یه نفر برای خودش متاسف شد که به دیدن این نمایش نشسته و دوست من از من دلخور شد که بعد از تذکر آقایی از اتاق صدا که گفت دوست عزیز نمایش تموم شده اصرار کردم بلند بشیم. دوستم معتقد بود تذکر این اقا هم جزیی از نمایش بود و نباید میرفتیم. با اینکه جزو ده نفر اخری بودیم که صحنه رو ترک میکردیم اما شخصا معتقدم تا زمانیکه بازیگر داشت ساز میزد داستان ادامه داشت. ساز حرمت داره نباید ترک میکردیم...
با تشکر از آقای رمضانی،

تمدید شده؟ اگه شده تا کی؟