خب بعد از هرگز تصمیم گرفتم ادای آدما رو در بیارم و سریال ایرانی ببینم، هم گناه! اینکه گفتم هرگز، یعنی تا امروز سریال شبکه خانگی ندیده بودم. سالهاست ارتباطی هم با سینمای ایران ندارم.
این سریال بد نبود، البته فعلا فقط یه قسمت دیدم و زوده نظری در مورد کل کار داشته باشم. در واقع فقط پرستویی و رضایی رو دیدم. پرستویی که همون حاج کاظم بود با تون صدای امروزش بعد از بحران ۴۰ سالگی.
و خوشحال تر از همه، وقتی علی باقری رو دیدم(شاید بعضی از دوستان بدونن چرا :))) )
به نظر کار سریالای خانگی، خوب بالا گرفته. لوکیشن های متفاوت. گریم های اغفال کننده. رنگ و لعاب جذاب تصویر. فیلمبرداری روی دست و در حین حرکت و قابهای جالب. لباس های جورواجور. عوامل زیاد جلوی دوربین. بازیگرای گل درشت.
والبته اغراق و روتوش در محتوی. کسی اگه داخل بهزیستی رفته باشه، می دونه چی میگم. یا اوراق فروش های اطراف شهر. و هنوز مشکل اکت در نقش خلافکار و کاراکتر اوباش. این نوع کاراکتر باورناپذیر، تغییری با دهه هفتاد نکرده. بازیگرای دهه چهل، با همه ی ادا و اطوارشون، بهتر این کاراکترا رو از آب در میوردن.
شاید چند قسمت دیگه هم ببینم، لااقل به حق اشتراک فیلیمو بیارزه. ببینم هدیه تهرانی بعد از مسخره باز، چه کرده.

خوشحال میشم دوستانی که دیدن، نظرشون رو بنویسن. کاملا بیگانه م با این فضای خانگی.