من دیشب این اجرا رو دیدم و اول میخوام یه دست مریزاد بگم به مدیریت دیوار چهارم، از نظم و تمیزی و دیزاین فوق العاده تا سالن خوب خنک بدون کوچکترین صدای آزار دهنده واقعا اون مدتی رو که آنجا بودم لذت بردم، چه خوب میشد اگر مدیریت سالن شهرزاد هم یک سری به دیوار چهارم بزند و از نظم و تمیزی لذت ببرد و یاد بگیرد.
و حالا نمایش این آقای شادی ممت نیست، یک جهان موازی رو خلق میکنه و اون رو به زبان نمایش اجرا میکنه، این جهان از بعد روان شناختی درونی انسان است که به بیرون تراوش میکنه همواره و‌همیشه هر کس در تلاش تقابل با این نیروی ذهنی خود است که هم خوبی دارد هم بدی ، ترس، و این ترسها همواره همراه هستند و خیلی جا ها باعث افت و عقب رفت ما خواهند شد و به خوبی این بعد در این نمایش اجرا شده بود.
بازیگران همگی خوب بودند من بازی همه رو‌دوست داشتم بخصوص همان کارکتر نیروی ذهن بازیگر رو، نقش پلیس عالی بازی کرد.
طراحی نور خوب بود مخصوصا قسمت آخر که بازیگر خودش رو‌روی صحنه های جهانی از تئاتر برادوی تا اسکار تصور میکنه عالی بود. طراحی صحنه خاصی این کار نیاز نداشت و از این رو یک مقدار شلختگی داشت که میشد کمتر بشه و نیازی به اون حد شلوغی از هر چیزی نداشت!
و اما مشکل من ربرانس بود احساس کردم شور و هیجانی نداشت، ربرانس میشه گفت جذابترین قسمت یک اجرای تئاتر است، در واقع قسمتی که زنده بودن رو به رخ میکشه و تفاوتش با مدیوم های سینما و سریال و ... در همین است، تماشاگر تئاتر می آید تا برای بازیگران و اجرایی که انتخاب کرده دست بزند او احتیاج دارد ... دیدن ادامه ›› بازیگران با شور و شوق بیایند و عوامل توسط یکی از آنها معرفی شود، اگر در بعضی از نمایشها ربرانس را حذف میکنن این اصلا کار جالب و درستی نیست که تبدیل شود به یک رسم. آنها یک بخش مهم را حذف کردند و دلیلی ندارد از آنها تقلید شود، من احساس کردم بازیگرها با بی میلی تمام به ربرانس آمدند و علارغم تشویق تماشاچیان و سالنی که تقریبا پر بود علاقه ایی نشان ندادند!
در پایان از اینکه این اجرا رو دیدم راضی بودم و‌دیدنش رو پیشنهاد میدم.