به گمان من پس زدن گوشهٔ لحاف ضخیم از روی جامعه‌ و افشای راز روابط انسانی امروز ، پوسته‌ای زیباتر از قبل با هسته‌ای پوچ، نقطه قوت نمایش پارتی بود. نمایشنامه ساده و سرراست است، بازی‌ها هم و دکور بیشتر از همه. چقدر بهتر میشد اگر آرش عباسی در تکمیل موضوع خوب خود، به دینامیک صحنه هم فکر میکرد. مثلاً کاش با یک جایگزینی ساده دکور، از سالن به تراسی که مدام بهش ارجاع داده می‌شد، می‌رفتیم. این رفتن و آمدن ها به سرک کشیدن پس پرده روابط هم کمک میکرد و هم بسط بیشتر داستان را ممکن می‌ساخت و صد البته که نمایش پویا و جذاب‌تر میشد. در نهایت هم بنظرم قصه کمی زودتر از آنچه باید تمام شد.