«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
این نمایش را دیدم. نمایش خوبی بود. اول از همه باید بگویم که صندلی های نیمکتی تماشاخانه پالیز واقعاً غیرقابل تحمل است و امیدوارم تماشاخانه پالیز فکری برای این نیمکت ها بکند. بازی بازیگران خوب بود ولی شاید یک قسمت هایی واقعاً نیازی نبود که در نمایش نامه باشد!! طنز تلخی بود... حقیقت پنهان خیلی از آدم ها... که خودشون رو متمدن نشون می دن ولی واقعا اون چیزی نیستند که تظاهر می کنند...
جنگ... جنگ... جنگ...
و همه ی تلخی هایی که از خود به جای می گذارد...
تمام دردی که در خود حمل می کند...
نمایش خوبی بود، به دل می نشست، به فکر فرو می برد با غمی در دل...
به یاد گذشته های کشور خودم...
جنگ ملیت و جنسیت نمی شناسد. در همه ی دنیا دردناک است. ایران، آمریکا، افغانستان و عراق ...
بازی خانم پناهی ها من رو بیشتر از همه جلب کرد. از نظرم قدرتمندتر در صحنه حاضر شدند. انتخاب موسیقی نیز بسیار دلنشین بود...
دیشب به همراه خواهرم بعد از کلی در ترافیک ماندن و خسته از کار در بارانی سیل آسا برای تماشای تئاتر #می_سی_ پی_نشسته_می میرد به کارگردانی #همایون_غنی زاده به #تالار_وحدت رفتیم. دکور صحنه و طراحی لباس خیلی خوب بود، انتخاب موزیک ها عالی بود و جالب اینکه تمام موزیک ها مورد علاقه ی من بود. مدت زمان نمایش طولانی و خسته کننده بود که با وجود صندلی های غیراستاندارد تالار وحدت این خستگی رو دو چندان می کرد. در قسمت هایی از اجرا دیالوگ ها مفهوم نبود. سیستم صوتی تالار وحدت خالی از اشکال نبود و گاهی فرکانس صداها با گوش همخوانی نداشت. تعداد نقش ها زیاد بود. ولی بدون تردید نقش آناستازیا با بازی ویشکا آسایش و نقش بابک حمیدیان عالی و روان بود.