یادداشت خانم هاله مشتاقی نیا برای آغاز اجرای نمایش پنجاه/پنجاه :

جناب برتولت برشت! ما از جهانِ شما شروع کردیم... بیش از یک سال است... از مصاحبه ها، یادداشت ها، شعرها، نمایش نامه ها، داستان ها و... ما تلاش کردیم به متنی برسیم که متعلق به جهانِ خودمان باشد... دشوار بود، بسیار!
امشب #پنجاه_پنجاه به صحنه می رود، و در اولین تجربه ی کارگاهی خودم، که در تصاویر ناب و جنونی بی وقفه در خلق و خلق و خلق... کار و کار و کار... #مرتضی_اسماعیل_کاشی شریک شده بودم، خوش حالم، بسیار!

جناب برتولت برشت! نوشته بودید: ما که خواستیم زمین را برای مهربانی مهیا کنیم،/ خود نتوانستیم مهربان باشیم! /اما وقتی شما به روزی رسیدید/ که انسان یاور انسان بود/ درباره ی ما به رافت داوری کنید!
و ما در تهرانِ امروز، به سالِ هزار و سیصدو نود و هشت، هم چنان دور خودمان می چرخیم و می چرخیم و می چرخیم...

مسلسل سنگین بود، باید رو دوشت حمل مى کردیش مثل اسب.
شب بود! سر پستت ایستاده بودى و باید به کوچکترین صداها توجه مى کردى. مثل سیاهگوش.
کوچکترین صداى خش خشى رو میفهمیدى...
میگن آدم تو جنگ نصفش انسانه، نصف دیگه ش حیوون! این حقیقت داره... جور دیگه اى نمیشه زنده موند. اگه فقط آدم باشى، سالم نمى مونى. سرت رو از دست میدى!
تو جنگ باید یه چیزى رو درباره ى خودت بیاد بیارى. چیزى... از اون زمان که هنوز کاملا انسان نبودى...


برگرفته از کتاب " جنگ چهره ى زنانه ندارد"
نوشته ى سوتلانا آلکساندرو آلکسیویچ