نمایش زندگی انسان، نمایشی است که پس از سال ها چهره ی واقعی یک نمایش اکسپرسیونیستی با فضای وهم آلود، مبهم، تیره و تعمق بر انگیز آن را نمایان کرد.
کاراکتر های فاقد نام و پیشینه و تعمیم شخص به اشخاص از نکات مثبت این نمایش بود.
جالب آنکه به رغم مشکلات متعدد فنی تالار مولوی، نقش کارگردانی، دراماتورژی، نورپردازی و به ویژه موسیقی بسیار ملموس و نیز بسیار تاثیر گذار و تحسین برانگیز بود.
بسیار امید بخش تر میبود اگر با تقدیر از شایستگی های این نمایش و یا این گونه نمایش ها در جشنواره هایی مثل تئاتر فجر افقی روشن تر در مقابل تئاتر کشورمان قرار میگرفت.
ای کاش تئاتر هم از مافیای تئاتری تهی شود.