رضا نصیریان شخصیت عمومی

سوکوبوس نگاهی متفاوت به صحنه ، اما پشت صحنه!
وقتی برای اولین بار پشت صحنه را به صحنه می آورند ، مخاطب تعویض اگزجره ی صحنه را لمس میکند و با تمام عوامل اعم از کارگردان و رژی و عوامل صحنه در تماس است. سورئالی از جنس رئال که به درستی جنون زدگی هنر و غرق شدگی روزمره ی هنرمند در نقش هایش را به تصویر میکشید. استیصال بازیگر بعد از فرو رفتن در نقش که زندگی عادی را از یاد او میبرد و گویی فراموش میکند که بدون صدای کارگردان و به اصطلاح «کیو» هم میتوان زیست.
و در اخر بحران هویت که بازیگر دیگر نمیداند آدم خوبیست یا بد چرا که نمیداند کدام نقش « من واقعی » اوست.
و سرانجام رورانس پیش از پایان که با تک به تک خالی شدن جایگاه در حین اجرا این تصویر را به نمایش گذاشت «نمایش باید ادامه پیدا کند»