اجراخوانی›داستان هایی از بارش مهر و مرگ

خلاصه: و چون ذوالنّون وفات، در راه که جنازه ی او می بردند، مؤذّنی بانگ نماز می کرد. چون به کلمه ی شهادت رسید، ذوالنّون انگشت برآورد. و فریاد از خلایق برآمد. گفتند: مگر زنده است! جنازه ی او بنهادند. و انگشت که برآورده بود- هرچند خواستند که فرو گیرند- فرو گرفته نمی شد. بعد از آن او را دفن کردند. اهل مصر چون احوال او چنان دیدند، تشویر خوردند و توبه کردند از جفایی که با او کرده بودند.
تذکره الاولیاء / ذکر ذوالنون مصری