نمایشگاه›تشویش

 روزهای تعطیل گالری: پنج‌شنبه‌ها 

«تشویش»
کائوس یا آشفتگی ازلی در اساطیر یونان و روم باستان، منشا همه ­چیز بود؛ فضایی خالی و غیرقابل­ درک در آغاز زمان. اما این آشفتگی بیش از یک خلأ خالی بود، قلمرویی از جرم و انرژی که بسیاری از عناصر قدرتمند جهان از آن سرچشمه می‌گرفت. رضا نصرتی در اولین تجربه­ ی همکاری با گالری محسن، گویی لحظاتی از این آشوب ابدی را در مجموعه­ ی «تشویش» به نمایش می­گذارد. او که در مجموعه­ های پیشینش همواره به­ دنبال نوعی صناعت واقع­ گرایانه بود تا تصویری هرچه دقیق­تر از بافت­ ها و جزئیات بیافریند و مرز واقعیت و نقاشی را کمرنگ­تر کند، این بار با فاصله ­گذاری عامدانه در مواجهه­ با پیرامون و انتخاب شیوه­ ی تکنیکی و فرم، شیدایی و تنش را با هم می­ آمیزد و دست آخر این پریشانی را با لحنی شاعرانه دریافت کرده و به تصویر می­کشد.

رضا نصرتی در مجموعه­ های قبلی معمولا با رویکردی سمبولیستی به عناصر تصویر، آن­ها را به ­شکل عنصری یگانه و در مرکز کادر به تصویر کشیده است؛ اکنون اما موضع هنرمند نسبت به سوژه تغییر کرده و با درهم پیچیده شدن وجودش در این التهاب، از یک جزء فاصله گرفته و در میانه­ ی هیاهو ایستاده است. اما با وجود تکثر عناصر تصویر، گویی همچنان همان یک پدیده، به صورت یک توده پرنده­ ی هراسان دیده می ­شود. رضا در انتزاع لایه­ لایه ­ی خود بدون ­اصرار به کاربست رویکرد مرکزگرایانه ­اش و دستیابی به کمال فرمی و وجه آرمانی امر واقع، با ایجاد لحظه­ ای شکست در واقعیت، هجمه ­ی آشوب نهفته در آن را آشکار می­کند؛ لحظه­ ی بهت یا سرگردانی ­جمعی.
بیان تجسمی تازه­ ی رضا که به نسبت رویکردهای تکنیکی آثار گذشته ­اش در ظاهر لحنی ساده­ تر دارد؛ توده­ ی حزن ­آلود تشویش است. او در این مجموعه دستکاری­ ها و بازسازی ­های تکنیکی­ ای را که ابتدا به ­شکلی اتفاقی در آثارش نقش بسته، عامدانه به کار می­گیرد تا به ماهیت وصله ــ پینه­ای رخدادهای روزگار اشاره کند. گویی برای ثبت این حجم از سرگشتگی، سطح بوم کم می ­آید و او امیدوارانه سطوح را در لایه­ های شفاف­تر، بارها روی هم تکرار می­کند تا انباشت لایه ­ها مرهمی باشد بر زخم­ های به­ جامانده از آن تلخی­ ها. تکرار این سطوح با مرزهای واضح بر روی سطح زیرین شاید تلاشی است برای پوشاندن نقصان­ هایی که بر زندگی انسان وارد می ­شود و چاره­ای جز ترمیم­ شان نیست؛ تلاشی برای ترمیم تباهی­ ها.
غوطه ­وری در آشفتگی ازلی مانند پرواز سبک­بار پرندگان، آزادی رخوت­ آمیز و رهایی صوفیانه­ ای همراه دارد چراکه تشویش مبدا و مقصد جهان است و اول و آخر همه ­چیز.
رضا نصرتی