نمایشگاه›به وقت اندوه

سوگواری

نه مدام ولی پابرجا (1)

«سوگواری» پروسه‌ای ست که رانه مرکزی اش مبتنی بر یک گزاره
ازلی/ابدی است: «فقدان». سوژه از مدار دیدار خارج شده است، رد و نشان اش را
تنها اقوال و اذهان می یابیم بی امکان تجربه ای از درک حضور. به اشارت
موعدی تقویمی پروسه آغاز می شود، یادها و یادگارها پر رنگ می شوند،  تعلقات
روزمره رنگ می بازند و «سوگوار» پای در راه «خود فراموشی» می گذارد، از
روزمره فاصله می گیرد و از خویش برون می شود. به صورتی در می آید که هم
اوست و هم او نیست. جامه دگر می کند، روی می پوشد، گاهی به سکوت لب می بندد
و گاه به هیهات لب می گشاید. و همواره یک چرخه تکرار می شود، پروسه ای از
برون ریختن، در خود فرو رفتن، آرامش یافتن و ‏و بار دیگر خروشیدن با شدت و
حدتی مضاعف در فقدان «فقید حاضر».

زنانی روی پوشیده، مهر سکوت بر لب زده، شبیه و بی شباهت به
هر روزشان، دست در دست هم، منزل به منزل می روند و شمعی می افروزند. آنسوتر
مردانی رخت سوگ در بر کرده، سر و صورت به گِل اندوده، بر سر و روی می
زنند، هروله می کنند و اصواتی سر می دهند، چیزی میان ناله و سوگچامه. جدایی
انداخته میان من حاضر و من هر روزشان، بیگانه شده اند با خود و دیگران
همیشه شان تا یگانه شوند با «او» که هست و نیست. او که حضورش ذهنشان را
انباشته، فقدانش خاطرشان را آشفته است و یادش جز به سوگواری، مانا نمی شود.
می آیند و می روند و در این میان لحظه ای همه چیز می ایستد، همانجا  که
حضور «فقید حاضر»، فوران می کند و سر بر می آورد، بهت همه را در بر می گیرد
و این لحظه ایست که عکس آغاز می شود. زنانی در پس زمینه ای از پوشش نیایش
چند صد ساله شان و مردانی چشم بر آسمان دوخته، همه با نگاه به تعقیب «حضور»
و سوگوار «فقدان»، غرق در اندوه. خواه به شبق ناکی شفق و خواه به رنگارنگی
گلهای چادر نماز مادر بزرگ.

«به وقت اندوه»، نگاهی است به دو سنت سوگواری، در دو
جغرافیای متفاوت، متفاوت در مکان و زمان و جنسیت. سنت تمام زنانه «چهل
منبر» در خرم آباد لرستان و آیین تمام مردانه «گِل گیران» در بیجار
کردستان. یکی در سکوت و دیگری در غوغا، زنانی متوسل به  شمع و مردانی متمسک
به خاک.

این مجموعه از سوی  بنیاد ورلدپرس فتو 2013 برنده جایزه دوم
در بخش پرتره گردید و همچنین در Rukaj Gallery تورنتو به نمایش در آمده
است. دو فریم از این مجموعه نیز در گنجینه موزه هنرهای زیبای هیوستون
(Museum of Fine Arts Houston) نگهداری می شود.

*

ابراهیم نوروزی، عکاس 35 ساله ایرانی است که عکاسی را از
سال ۲۰۰۴ و با تمرکز برعکاسی خبری و مستند آغاز کرد. آثار وی در بسیاری از
مجلات و روزنامه های بین المللی منتشر شده است. وی برنده سه جایزه از بنیاد
ورلد پرس فتو در سالهای ۲۰۱۴ و ۲۰۱۳، جایزه اول مسابقه عکاسی نیکون ۲۰۱۳،
جایزه اول The Lucie Awards و چندین جایزه بین المللی معتبر دیگر شده است.
نوروزی در سال ۲۰۱۳ بعنوان یکی از ۱۰ عکاس برتر جهان از سوی هیات داوران
Eugene Smith Grant انتخاب شد.

------

(۱)   روزنوشت عزا - رولان بارت – برگردانِ آرزو مختاریان

منبع: سایت گالری‌اینفو