نمایشگاه›به کجا می‌روید ...!

بنام معشوق ازلی

طنازی هایت را بسپار به لحظات تنهایت.

 به کجا می روی؟! ای که همچون پرنده می توانی با روحی رها در آسمان‌ها اوج بگیری. بر سر تو چه آمده که این گونه محمل ها را شکسته ایی؟ چه می‌کنی ای معشوق خالق؟

به خود بیاندیش. به نسل‌های بعد از خود، به نوزادانی که در وجود تو رشد پیدا می‌کنند. می‌خواهی این نوزادان را به کدامین سو هدایت کنی؟ با بازیهای  بی محابای تو بغضمان ترکید. نفس خود را مهار کن  و هر لحظه جسم امانی خود را در حجاب وجودی خود بپروران و زخم‌های صورتت را پیرایش کن. ای که می توانی همچون باران رحمت همه جا را سبزی کنی!

 چرا به خود و اطرافیانت ظلم می‌کنی؟ به جای سبزی، زردی و درنهایت چرک و خون بر جای می‌گذاری. چرا به جای هر لحظه بهار بودن، خود را همچون درختان خزان پاییز می‌خشکانی؟ این خشکاندن، نه تنها به تو آسیب می‌رساند، بلکه سرزمینی را در مرداب فرو می‌برد.
ای دوست! به کجا می‌روی چنین شتابان....؟!!!