نمایشنامه‌خوانی›دوئت

خلاصه: اجرای «دوئت» در یک رپرتوار اجراهای آلترناتیو که به طور خصوصی با رویکردی آموزشی در پایتخت برگزار شد میگذرد.
همه چیز از ابتدا تا انتها به شکل بداهه میگذرد و تنها برای شخص کارگردان نقاطی از اجرا برنامه ریزی شده است که کشفشان هم در طول اجرا کار دشواری نیست.
آنچه در مکتوب کردن این اجرا برای نویسنده حائز اهمیت بود، دگرگونی در پرداخت به یک معضل تراژیک است. اینکه چطور در روزگاری مکبثی بر اساس داستانی تاریخی به تحریر در آمد و در طول تاریخ با اجراهایی گزارش شده و می شود ولی امروز برای تولید مجددی از آن به خورد زندگی و اعمال آدم هایی می رود که اکنون، خود بخشی از تاریخ اند.
در این اجرا همه چیز به مکبث و اعمالش باز میگردد اما نه خبری از خون و شمشیر است و نه نشانی از سحر و جادو. بلکه ماجرا بر سر دوئتی است که توسط مکبث و کسانی که قصد ارائه گزارشی از مکبث را داشتند نواخته می شود.این تعامل با تاریخ چیزی را رقم میزند که هم در مکبث نهفته است هم در کسانی که مکبث را امروز میخوانند.