سلام و خداقوت به عوامل این نمایش.
همانطور که آثار پیشین آقای فرهادنیا را تماشا کردم میدانستم ایشان سبک و اصول و خط فکری خاص خودشان را دارند و نمایش بچه هم از این قاعده مستثنی نبود.
نمادگرایی خاص خودش در وجوه فلسفه اگزیستانسیالیسم، وجود، چرایی و … به چشم میخورد و میشد سمپاتی خاصی با خط داستانی نمادین برقرار کرد.
دست مریزاد میگم به بازیگران عزیز و زبان بدن خاصشان. تنها انتقادم بودن صدای متوالی زمزمهها برای عدم تمرکزم و نقاط کور در طراحی صحنه بود.
پاینده باشید.