اجرا ایدههای خوبی داشت. ولی به یمن تکرار بیوقفهی صدای شاتر عکاس محترم که وسط سالن و پشت همه نشسته بود، و البته نور صفحهی گوشی تماشاگری که هر چند دقیقه یک بار در حال چت کردن بود، نه تمرکزی موند و نه اعصاب و نه لذتی حاصل شد. اگر میدونستم اینجوریه ترجیح من بر نیومدن بود. میشد اجرایی برای عکاسان گذاشت، یا در زمانی خارج از اجرا عکاسی کرد، یا حداقل از دوربینهای بدون آینه برای عکاسی استفاده کرد. ایندفعه که نشد.
خسته نباشید به گروه
یکی از بهترین نمایشهای این سالها. میشه ساعتها دربارهش نوشت. از منظر نشانهشناسی گرفته تا بازی تکتک بازیگران و خلاقیتهای نهفته در لحظه لحظهی اجرا. امیدوارم همینطور با قدرت ادامه بدید و سختیها و موانع رو تسلیم کنید. دمتون گرم