بالاخره تونستم امروز این نمایش رو ببینم. به نظرم نمایش خیلی خوبی بود ولی نمیگم عالی بود. چون وقتی آدم نمایشنامه رو میخونه همونجوری که دوست داره و باهاش ارتباط برقرار میکنه، فضا رو تصور میکنه.ولی تو اجرا یجورایی سلیقه کارگردان به مخاطب تحمیل میشه. فضای تیره و پوچی و طنز تلخ و حتی امیدی که من از خوندن نمایشنامه بهم منتقل شد شاید تو اجرا انقد درگیرم نکرد. ولی نکته خوبی که این اجرا داشت این بود که وقتی تموم شد تازه اون حس مدنظر من بهم دست داد و خودشو نشون داد جوری که وقتی بیرون اومدم تو خیابون همش فکرم بهش مشغول بود. در کل به همه عوامل اجرا خدا قوت میگم.
این یه تیکه از مونولوگ دی دی رو هم خیلی دوست داشتم بعد از اینکه در مورد گوگو میگه که اون هیچی نمیدونه، ادامه میده میگه شایدم یه نفر به من نگاه میکنه، یه نفر درمورد من حرف میزنه میگه اون خوابه اون هیچی نمیدونه بذار بخوابه!