این یک شیوه سخت تعامل با مخاطب عام است، نمایشی صامت و صرفاً بصری، دیالوگ های پنهان در حرکات موزون بدن و عمق نگاه ها که گستره ای برای برداشت آزاد تماشاگر فراهم می کند؛ قطعاً این اولین بار نیست که ترکیب تئاتر با کت واک اتفاق می افتد! اما بنظر من نمایش هار یکی از پرفورمنس های معترض قابل تأمل است که ناگزیر ما را در پارادوکسی اجتماعی از همزیستی، تقابل و نهایتاً تهاجم داخلی توده ناهمگون کاراکترها غوطه ور می کند.

شاید این یک اقتباس هنرمندانه از کانسپت رمان پر فروش The Devil Wears Prada لورن وایزبرگر( Lauren Weisberger) باشد که به رغم محدودیت های نقش آفرینی آکتورهای زن ما را به بهانه پشت صحنه صنعت مُد به لایه های زیرین جامعه معاصر می برد. در این استیج نه خبری از دلربایی مریل استریپ و آنا هاتاوی در نسخه هالیودی شیطان پرادا می پوشد است و نه پروداکشن سنگین نسخه تئاتری آن که در شیکاگو و لندن با جادوی التون جان به صحنه رفت.
به برداشت من نمایش هار می کوشد با پازلی آمیخته از خوی وحشیانه جریان سرمایه داری حاکم بردنیای کنونی، مسلخ خونین مرگ انسانیت را به نمایش بکشد. جایی که در عصر معاصر هر فردی در طبقه ای از هرم اجتماعی تا نهایتی که می تواند خودخواهانه همه چیز را فدای نشئگی و هوس های خودش می کند و در نهایت مسخ و ناتوان از جسد هم نوعانش عبور می کند.

بدیهی است که جای بهبود زیادی در ریتم، شخصیت پردازی، پروداکشن و ... وجود دارد، اما نگاه جسورانه تیم توانمند این نمایش می تواند تمام ضعف ... دیدن ادامه ›› ها را ببلعد و در مجموع اثر قابل دفاعی را به جامع خاصی از مخاطبان ارائه کند. برخی فریم های این تریلر سینوسی هنوز هم مرا به تأمل وا می دارند، که جهان بینی ما بازنگری زیادی نیاز دارد.