سلام به همه دوستان،، بی مقدمه با قدرت میتونم بگم از معدود مونولوگ ها بود که تا به حال دیدم که بیننده برای لحظه ای سرش رو از بازیگر نمیچرخونه. وبیننده تا رو تا اخر نگه میداره ،، حس اینکه ممکنه لحظه ای رو از دست بدی...این یعنی بازیگر و کارگردان و..درست کارش انجام داده وقتی کار تموم میشه دقیقه های گذشته شده رو احساس نمیکنی..
از منظرهای دیگه به کار میتونم احساس و عواطف درست و قابل لمس بازیگر فضاسازی و درک فضا برای من بیننده،، میزانسن های درست،، اکسسوارهای فکر شده و پرده پشت سر بازیگر سرتاسر نشانه رو اشاره کنم
تبریک میگم به علیرضا اخوان و من دومین بار بود اینکار دیدم و با همون طراوت قبل و حرفهای جدیدی رو درک کردم و مطمئنا چندین بار اینکار میبینم