خدا را شکر بعد از دو سال دوباره یک تآتر خیلی خوب دیدم!...
خیلی از گفتنی‌ها را دوستان گفتند و من چیزی برای اضافه کردن ندارم. جز اینکه، وسط نمایش خودم را پیدا کردم. اول ترس داشتم؛ که نکند قرار است فقط به تماشای یکسری نماد و فرم محض بنشینم و بعد از دیدن باید شروع کنم کنکاش در نظریه‌های مختلف. اما خب، نه. برای من اینطور نشد.
من خیلی راحت خودم را پیدا کردم. خودم را دیدم. نمایش به طور اتفاقی از یک احساس سرکوب‌شده‌ی مشترک‌مان می‌گفت، که من از یکجایی به بعد، جای روی صندلی بودن، وسط سن بودم!... بعد از نمایش هم، با بغض در آغوش کارگردانش.

شد سومین تآتر زندگیم که وسط سالن و حین اجرا گریه‌ام گرفت!...