نمایش دلنشینی بود. من لذت بردم و غرق شدم. دوستم در کنارم اشک ریخت. حال غوطه ور شدن در یک عاشقانه رو داشتم. اجرا عالی، متن ها عالی و قابل تامل. کاش می شد دکمه ی پاز رو زد و هرجا دلت می خواست به ذهنت بیشتر فرصت فکر میدادی. من تئاتری رو می پسندم که منو به فکر کردن واداره. ممنون از هنرنمایی آقایان افشاریان و آقای شاهی و دکور مناسب و قوی. جای تشکر داره که واقعا جعبه های اثاث کشی سنگین بودن. فقط یک سوال: نکته ی این نمایش چی بود؟ باید به چیز خاصی می رسیدیم. شایدم اصلا لازم نباشه یه نمایش حتما هدف خاصی رو نشونه بگیره. نمیدونم.. ممنون میشم راهنمایی کنن اساتید.