یک نمایش جمع و جور و ارزشی که در عین اینکه ذره ای از دریایِ معضلات جامعه رو به تصویر میکشه (اعم از مشکلات اقتصادی و اخلاقی جامعه و تبعات اون که ساده ترین ش فرار دختران از خونه و خانواده ست و به وفور در جامعه دیده میشه) سیاه نمایی نمیکنه و امید رو هم ناامید نمیکنه ... بالاخص که در جامعه ی امروزِ ما ناامیدی بیداد میکنه و دامن زدن به این ناامیدی ریشه ی غالبِ بیماری های روانی هست... اگر این مهم رو باور داشته باشیم ارزشِ چنین اثری رو درک خواهیم کرد که این اثر یک اثری روانشناسانه ست تا مذهبی گرچه خود علمِ روانشناسی از نظر بنده پر از مذهب هست. جذاب ترین قسمت این نمایش و نمایشنامه نقل قول های مادربزرگِ شخصیت قصه ست که با تک جمله و ضرب المثل هایش و ایجاز دنیایی از حرف دارد.. یک بازیگر بی ادعا که خالصانه ایفای نقش می کند و یک کارگردانی قابل تامل باعث شده تماشاگر تا آخرین لحظه ی اثر رو حتی اگه بر خلاف باورهاش باشه ببینه... گرچه قطعا هیچ اثری که نمره ی ۱۰۰رو گرفته باشه بنده فعلا ندیدم ... و به عبارتی در دنیای هنر آخرین اثرِ هر شخصی اولین هنرِ او محسوب میشه ... چرا که مسیرِ تعالی در هنر بی انتهاست...