سلام، من دو تا بلیت برای امروز پنجشنبه دارم که متاسفانه نمیتونم برم.
جایگاه A، ردیف 2، صندلی‌های 8 و 9
09123206273

در این نوشته به برخی از جزییات فیلم اشاره شده است.
از یک زاویه، فیلم موضوع دروغ و مسئولیت‌پذیری را بیان میکند با طرح چند سوال؛ اینکه این زوج باید مسئولیت این بچه را میپذیرفت یا انتخابی دیگر داشت؟ و حال که مسئولیت را پذیرفته نباید تاوان این پذیرش مسئولیت را میداد بجای فرار از آن؟ و رویکری که سوژه های فیلم داشتند البته پذیرش یک مسئولیت نابجا و بعد از آن فرار از پذیرش نتایج آن مسئولیت‌پذیری و البته در این فرایند دروغهای مکرری که گفته شده در جهت پنهان کردن واقعیت و به جای پذیرش مسئولیت، آن را به گردن شخصی دیگر انداختن علیرغم میل باطنی (شاید پرستار بچه هم دقیقا در همین وضعیت بوده و ترجیح داده خود را از آن شرایط رها کند (سراسیمگی پرستار و زوج در هنگام ترک خانه این شباهت را بیشتر نشان میدهد) این زاویه از فیلم شباهت زیادی با فیلمهای آقای فرهادی دارد که البته ان جزییات و ساختار قوی را نمیبنیم.

از زاویه‌ی دیگری هم میتوان این فیلم را دید. به غیر از سکانس آخر، این فیلم تماما در یک آپارتمان فیلمبرداری شده است و غیر از چند صحنه‌ی محدود از بیرون آپارتمان، خیابان و درون تاکسی، تمام صجنه‌ها هم مربوط به درون آپارتمان میباشند. در طبقه‌ای که این زوج ساکن هستند، دو خانواده‌ی دیگر هم زندگی می‌کنند که به نظر میآید مجموعا نمایانگر سه نسل هستند. نوزاد را میتوان نمادی از اینده‌ی کشور یا حکومت (؟) دید که نسل دوم که آنرا به ارمغان آورده (ایجاد کرده) به نسل سوم میسپارد (ولی معلوم نیست زنده یا مرده! و خود نسل دوم هم وضعیت اسفباری از جهت یکپارچگی و اتحاد دارد و کاملا از هم گسیخته و نیازمند حضور نیروی نظامی جهت رفع اختلاف بین چپ و راست!) و نسل سوم که آنرا مرده می‌یابد (حال ممکن است خود باعث مرگش شده باشد به‌دلیل سهل‌انگاری یا واقعا از ابتدا ... دیدن ادامه ›› مرده تحویل گرفته باشدش)، راهی جز این نمیایبد که خود مهاجرت کند؛ البته تاکید فیلم بر مهاجرت نکردن است و تنها به قصد ادامه تحصیل سفر کردن، ولی باتوجه به جریانات فیلم و دیالوگ‌های بین امیر و مادرش، مهاجرت منطقی‌تر جلوه می‌کند خصوصا که اسم استرالیا به میان میاید که مقصد بسیاری جهت مهاجرت شده است یا حداقل میتوان گفت اگر از ابتدا هم قصد مهاجرت نکردن داشته شاید با این اتفاق چاره‌ای دیگر برای خود نیابند.

راستش خیلی برام عجیبه که این فیلم چطور جایزه‌های اصلی جشنواره (فیلمنامه و فیلم) رو برده. به نظر من که کاملا فیلم شلخته ای ساخته شده و این شلختگی از اسم فیلم شروع میشه و توی داستانک‌های فیلم هم ادامه پیدا میکنه. جند تا داستانک مثل بازیگر شدن شهدخت، اختلاف شهدخت و پرویز، مهاجرت و جدایی آذر، داستان آذر و کیانی و ... در فیلم شروع می‌شن و بدون اینکه پرداخته بشن رها می‌شن.
به نظر من برخلاف خلاصه‌ی فیلم منتشر شده، نکته‌ی اصلی فیلم کوبیدن (و نه نقد) مهاجرت و ستایش فرهنگ و بنیان خانواده‌ ایرانی بوده که از نگاه من ابدا منصفانه نیست. اون چیزی که از فرهنگ ایرانی نشون داده میشه کمترین تشابهی با واقعیات بیرونی نداره همچنین توصیفی که از یک مرد انگلیسی منتقل میکنه و ....
این فیلم به نظر قرار بوده کمدی باشه و تلخی‌های فیلم رو با دیالوگ‌ها و موقعیت‌های طنز تلطیف کنه ولی به غیر از یکی-دو موقعیت، بقیه‌ی مواقع با شوخی‌های بی‌مزه‌ای طرف بودم.
نماهای طبیعت، برخی بازیها مثل خانم خیراندیش و قسمتی از کارگردانی آقای افخمی حرفه‌ای بودن کار رو می‌رسونه ولی در مجموع فیلم ضعیفی رو شاهد هستیم که ابدا لایق بهترین فیلم و بهترین فیلمنامه نیست.

دوستان عزیز، برای روز جمعه 18 بهمن دو تا بلیت دارم ردیف 3 صندلی‌های 21 و 22.
9123206273

کسل‌کننده، بدون کمترین خلاقیتی به‌همراه منطقی ضعیف در اتفاقات فیلم؛ در یک کلام خیلی بد...

"طرحی از رضا میرکریمی" که در تیتراژ ابتدایی فیلم آمده بود ناخودآگاه باعث شد مقایسه‌ای داشته باشم بین این فیلم و فیلم "یه حبه‌ قند" میرکریمی. باوجود خوش‌ساخت بودن اون فیلم، به‌دلیل باورپذیر نبودن و سفیدنمایی بیش از حدی که داشت چندان اون فیلم رو دوست نداشتم. به‌نظر می‌رسه این فیلم به‌نوعی همون فضای ذهنی رو اما کمی باورپذیرتر به زعم من، دنبال می‌کنه. هر دو فیلم در صدد نشان‌‌دادن فضایی مثبت از ایران هستند؛ در فیلم اول بیشتر درون یک خانواده‌ی سنتی ایرانی با "جاذبه‌های" اون روبرو بودیم و در این فیلم بیشتر "جاذبه‌های" طبیعی -قنات، کویر و کلوت- را می‌دیدیم در کنار اشاره‌هایی به فرهنگ ایرانی، سادگی و صمیمیت و مهمان‌نوازی‌های‌شان. یکی از نکات بارز تفاوت این دو فیلم نگاهی بود که به خارجیان وجود داشت. در فیلم اول میرکریمی علاقه‌مند بود ارتباط ایران-غرب را برقرار نکنه (عدم ازدواج دختر فیلم با خواستگار مقیم امریکا) ولی در این فیلم در نهایت "ماریا"، "حسین" را که ابتدا عضوی از القاعده می‌دید ظرف یکی-دو روز تصورش به‌نحوی تغییر کرد که دوست داشت به نوعی حسین را پسر خودش ببینه!
در مجموع فیلم "مثبتی" بود با بازی‌های خوب و دل‌نشین و قاب‌های بسیار زیبا از طبیعت جذاب کرمان؛ البته نکات منفی کمی هم نداشت مثل اغراق در نشان دادن "فضای مثبت ایرانی"، تغییر باورناپذیر ماریا و برخی از ‌بی‌منطقی‌های داستان...

به‌غیر از پایان‌بندی که هم بی‌ارتباط بود هم ناامیدکننده، فیلم خیلی خوبی بود با جزییات بسیار زیاد؛ از جمله قاب‌های زیبا. قصه‌ی "کاوه‌"‌ای که از زندان آزاد می‌شه ولی ظاهرا به زندان بزرگ‌تری پا می‌ذاره و به‌قول خیاط بهتر بود که "تو این سرما توی همون زندون بمونه..." که "سرما"ی فیلم هم اشاره‌ای به سرمای "ذاتی" کلان‌شهری مثل تهران داره. فیلم دو تا "رعنا" داره که اولی از دزدی در جوونی به خودفروشی در 40سالگی -که بلوغ آدم‌هاست- می‎‌رسه! رعنای دومی هم علی‌رغم میل باطنی "ناگزیر" از افتادن به مسیر دزدی‌ه که اون‌هم به قتلی ناخواسته می‌رسه...
یکی از جذاب‌ترین سکانس‌های فیلم، جاییه که رعنا به خونه‌ی کاوه می‌آد که دو قاب زیبا می‎‌بینیم؛ یکی کاوه که درون خونه‌ست با فضایی تیره‌وتار و دیگری رعنا که بیرون، در فضایی روشن و پر امیدتر قرار داره و کاوه با اشاره به همین تفاوت‌ها از اون می‌خواد که مسیرش رو جدا کنه که در همین حین با عبور موتورسوار نیروی انتظامی، کاوه رعنا رو به داخل خونه که همون فضای تاریک و ناامیدانه‌ست می‌کشونه؛ اشاره‌ای که هم به‌نوعی عامل‌های تاثیرگذار در تباهی‌ رعناها رو نشون می‌ده (کاوه‌ها و حکومت‌ها شاید!) و هم سرنوشت محتوم رعناها رو؛ جایی‌هم که چنین اتفاقی می‌افته برای هر دو رعنا یکی‌ست؛ حتا برای شخصیت زن "حوالی اتوبان". شاید هم ساختمون قدیمی نمادی از شهر یا حتا کشور باشه که درست‌شدنی نیست و باید یکی از فرنگ بیاد و درست‌ش کنه...