نمایش›صداهایی ورای تاریکی

خلاصه: این اثر بیانگر این نکته است که همواره کسانی هستند که آگاهانه خودشان را قربانیِ دیگری می‌کنند. آنها نقطه ای را در تاریکی روشن نگاه می‌دارند و امید به زیستن مسالمت‌آمیز را به دیگری یادآوری می‌کنند. 
اگر بپذیریم غایت تئاتر صرفاً خلق یک متن ایدئولوژیک، سیاسی، روانشناختی یا یک متن ادبی نیست، به این باور می‌رسیم که به تعبیری پس از زیباشناسی، غایت معناییِ تئاتر و در نهایت ادبیات "کاوش در هستی فراموش شده‌ی انسانی" و جست‌و‌جوی"امکاناتِ انسان" برای مقاومت علیه نابودی هستی است.