کارگاه›ساعدی‌ خوانی

توضیحات دوره:
در این دوره داستان‌های غلامحسین ساعدی را می‌خوانیم؛ هر جلسه یک یا دو کتاب. هیچ داستانی را فراموش نمی‌کنیم، هیچ متنی را از قلم نمی‌اندازیم، هیچ حرفی را ندیده نمی‌گیریم. ساعدی ِ داستان‌نویس را تام و تمام می‌خوانیم؛ از اولین مجموعه‌داستانی که در نیمهٔ دوم دههٔ سی منتشر کرد تا رمان نیمه‌تمامی که پیش از مرگش در نیمهٔ اول دههٔ شصت در دست داشت.
 صریح باشیم و فروتن: ساعدی را نمی‌خوانیم که مقابل اسمش تیک بزنیم و سراغ نویسندهٔ بعدی برویم. برنامه‌ای برای بردن جوایز تندخوانی نداریم، اگر چنین جوایزی در کار باشند. هدفمان تقویت حافظهٔ ادبی‌مان نیست. خودمان سودای نویسندگی نداریم، یا اگر داریم، در این دوره کاری به کارش نداریم. خلاقیتی اگر با ما هست، نه در نوشتن، که در خواندن داستان‌ها خودش را نشان می‌دهد. رویایمان این است: می‌خواهیم دست در دست ساعدی بگذاریم و به یکی از آن موجودات رو به انقراض روزگار خودمان تبدیل شویم: خوانندهٔ ادبیات.
کار ما در این دوره مساحی و نقشه‌برداری از جهان داستانی ساعدی است، اما سروکارمان تنها با ساعدی نیست.
نثر فقیر و بی‌اعتنایش، صحنهٔ بی‌چیز و خالی از زرق‌و‌برقش، مکان‌های پرت و بحران‌زده‌اش، کاراکترهای بی‌چهره و وراجش، سرک‌کشیدن گاه‌و‌بیگاهش به جهان پوکیدهٔ کارمندها و نسبتش با انقلاب و مابعد آن، مسایلی را پیش رویمان می‌گذارد که بازتابش را به‌شیوه‌هایی یکسر متفاوت در نوشته‌های طیف گسترده‌ای از نویسندگان ایرانی می‌توان سراغ کرد، از گلستان و آل‌احمد و صادقی تا گلشیری و دولت‌آبادی و براهنی و رضا دانشور، از ارسطویی و کورش اسدی تا خورشیدفر.
با این حساب، فقط ساعدی را نمی‌خوانیم، بلکه به‌واسطهٔ خواندن داستان‌های او مجموعه‌ای از مسایل ادبیات داستانی ایران را پیش می‌کشیم و درباره‌شان بحث می‌کنیم.

روز و مدت زمان برگزاری دوره:
۱۰ جلسه، دوشنبه ها، از ساعت ۱۶ تا ۱۹