فیلم›پرتره ی آخر

فیلم Final Portrait عنوان آخرین اثر ساخته استنلی توچی و محصول استودیو مترو گلدن مایر است. فیلمی که بخشی از اواخر زندگی آلبرتو جاکومتی را به تصویر می کشد. جاکومتی هنرمند، نقاش و مجسمه ساز سبک کوبیسم و سوریالیسم و از مفاخر و بزرگان هنر قرن بیستم در سطح جهان به شمار می آید. سلیقه وی به مجسمه سازی و نقاشی هایی که از وی به جای مانده است نوعی از دیدگاهی را بیان می کند که می توان در دیدگاه های امثالی نظیر پیکاسو نیز آن را مشاهده کرد. هنرمندی که آثارش در بهترین موزه ها و بعضا در معتبر ترین حراجی ها به دید دوستداران این سبک از هنر در آمده است. 
فیلم Final Portrait به روایت جیمز لرد جوان منتقد آمریکایی و بر اساس یک رویداد واقعی ساخته شده است. جایی که در سال ۱۹۶۴ و در پاریس، جیمز لرد به کارگاه جاکومتی راه پیدا می کند تا بر اساس وی پرتره ای ترسیم کند. پروسه ای بی انتها که مدام و مدام از ابتدا شروع می شود و در پردازشش به شکست می خورد. درام داستان حول همین خاطره های جیمز لرد از جاکومتی شکل می گیرد. نزدیک به سه هفته زیر نگاه سخت گیر و بی رحم جاکومتی به خودش که نوعی ویرانگری متعالیِ لحظه ای از این مرد بزرگ در نوع نگاهش به پدیده ها را به نمایش می گذارد.
موضوع از آن نظر جذابیت دارد که اندکی پس از این نقاشی پرتره از جیمز لرد، جاکومتی می میرد و این اثر به عنوان آخرین اثر وی در حوزه نقاشی از وی یاد می شود. خاطره ای جذاب از مردی که احوالات لحظه ای اش را چنان مدیریت می کند که به هیچ چیز راضی نمی شود. هنر را نوعی چرخه ای پی پایان می بیند که همان لحظه که کامل می شود همان لحظه نابود شده است. انگار تمامی ندارد. رسیدن به یک پله به معنای تمام شدن نیست بلکه شروعی برای قدم بعد است و در نگاه جاکومتی اثر خلق شده در همان لحظه ای که آفریده می شود، باید دوباره پرداخته شود. روندی که جیمز لرد را وا می دارد تا به ترفندی آخرین پرتره را از زیر دستان جاکومتی پیش از نابودی مجدد نجات دهد و این لوپ را بندد.